Er zou kans zijn op natte sneeuw. En zo voelde het ook. Het voelde waterkoud, en zelfs de hond kroop helemaal onder zijn deken. Dus toen ik de gordijnen opende om te kijken of het misschien toch een beetje had gesneeuwd was er toch wat teleurstelling. Natte sneeuw blijft niet liggen, maar als er natte sneeuw op komst is, ben ik hoopvol naar meer. Want stel je voor, stel je voor, dat er toch een laagje blijft liggen?

Eigenlijk zou ik dan helemaal niet naar mijn werk kunnen gaan. Niet omdat het glad zou zijn of omdat het openbaarvervoer vertraging heeft. Nee, omdat ik er dan op uit moet. Ik wil het voelen, ik wil het ruiken en ik wil mijn stappen voet voor voet horen in de sneeuw. Dat prakkende geluid, waarvoor ik geen moeite hoef te doen om het bij me op te laten komen, als ik erbij na denk. Maar hoor ik het weer na lange tijd dan voelt het toch weer vertrouwd en bedenk ik me dat dit geluid nooit zou gaan vervelen.

Maar op deze dag in november lag er geen sneeuw. Tenminste niet toen ik arriveerde op mijn werk. Toch, tien minuten later moest ik twee keer kijken en werd ik blij verrast met het zien van grote vlokken sneeuw. Zonder aarzeling opende ik de ramen van mijn veertiende -eeuws kasteel en daar hoorde ik de vlokken letterlijk dwarrelend neerkomen op de vensterbank. Met mijn vingers moest ik natuurlijk dat eerste vlokje sneeuw verwelkomen. Het voelde geweldig. Hoe weinig dit dan ook betekende, de eerste sneeuw na lange tijd lag op mijn vingertop. De geur van sneeuw drong de keuken binnen en er ontstond een glimlach. Wat kan ik hiervan genieten. Na deze bijzondere verwelkoming de ramen gesloten en verdergegaan met mijn werk. Helaas nam de regen de overhand en waren die paar sierlijke vlokjes niet meer zichtbaar.

In de namiddag overviel de sneeuw de regen en hoe dichterbij huis ik kwam, hoe groter de vlokken werden en tot mijn grote verbazing, bleven deze vlokken liggen. Het was wit toen ik thuis de oprit opreed. Van een herfstachtige dag, werd het opeens een winterse dag. Het was dan wel niet die verse plaksneeuw, het was een blubbersneeuw die bleef liggen. Dus wat doe je dan als liefhebber van sneeuw, toch maar de laarzen aandoen en naar het bos gaan. De hond die normaal gesproken wel van een wandelingetje houdt, keek me wel een beetje vreemd aan? Het was koud, het was nat, en vooral dat laatste woordje zint hem niet. Maar hoe dan ook. De wereld is wit, en dat betekend maar een ding. Sneeuw proeven.

Uiteindelijk vond onze viervoeter het na een blubberwandeling wel genoeg geweest en wilde per direct naar huis, naar de bank, met dat warme fleece dekentje. Oké, hij had wel een beetje gelijk, want deze natte bedoeling was natuurlijk wel sprookjesachtig, maar het leverde niet op wat ik had gehoopt.

Na een paar leuke foto’s, en na het plasje van de hond wederom naar huis, om binnenshuis nog even na te genieten. Na buiten kijkend kom ik iedere keer weer tot de conclusie dat een wit laagje sneeuw de wereld volledig anders doet aanvoelen. Het scherpe randje is ervan af. Het is ietwat betoverend en opeens lijk je dankbaar te zijn voor alles. Alsof het dan nog niet genoeg is, had ik nog een paar prakkies stamppot in de vriezer, dat zou nu met dit winterse gevoel dubbel zo lekker smaken.

Zogezegd zo gedaan. En daar zaten we met zijn tweetjes voor de buis. Met de verwarming op een standje hoger dan normaal, met een lekkere maaltijd en een dekentje opschoot te genieten van een kerstfilm.

Sneeuw in november, dat blijven kleine cadeautjes die ik wel waardeer. Waar ik en met mij toch veel mensen van kunnen genieten. En men zegt als dat het sneeuwt in november, we een strenge winter krijgen. Laten we hopen dat dit gezegde uitkomt. En dat we weer eens zo’n mooie ouderwetse echte winter mogen beleven. Met sneeuw en een flinke vries periode, zodat we de schaatsen weer kunnen onderbinden en op die bijzondere mooie plekjes op het ven kunnen schaatsen. Laten we daar de handen eens op schudden. En afspreken dat we vanaf midden december tot midden februari ons rijkelijk kunnen amuseren met winterse sferen.

Sneeuw in november, wat een mooi cadeau, wat een bijzondere sfeer en wat een blijdschap. We mochten alvast even proeven, dus op naar half december, want zoals het gezegde luidt: ‘Dan begint de winter pas echt.’