Terwijl ik met mijn benen languit op het bankje lig, en ik een zacht briesje voorbij voel draven, zie ik bij de trap een schaatsenrijder voorbijkomen. Ook hij lijkt zich kostelijk te amuseren. Wat wil je, hoe zou jij je voelen als je letterlijk over water kunt lopen.

Het water dobbert op een vloeiende beweging heen en weer, en terwijl er drie stijgers verderop een opa en oma met een bundel kleinkinderen hun bootje aanslingeren, ze zorgvuldig zijn ingestapt en op een duidelijke opa manier hun zwemvesten hebben omgedaan voel ik de zon alles om me heen verwarmen.

Bij aankomst zag ik een fuut naast onze sloep dobberen, nu komt er een meerkoet mijn kant op. En er vliegt een luidruchtige gans over. En in de verte hoorde ik vanmorgen toen ik op de fiets de jachthaven naderden warempel de eerste Koekoek roepen.

Booteigenaren lijken later te ontwaken dan de plattelanders. Maar wat let ze? Ze hebben alle tijd van de wereld. Het geeft een ontspannen sfeer en je gaat er zelf ook een beetje in mee. Ach, het meerkoetje komt voorbij en trekt een waar spoor door het water wat langzamer steeds breder wordt. Opa installeert nog een zonneschermpje boven zijn stuur en de jeugd lijkt er echt helemaal klaar voor te zijn. Oma schiet te hulp want er zit een nare knoop in het touw van het schermpje. Al met al lijkt het erop dat ze de knoop toch loskrijgen. Oma’s aan de top, ik blijf het zeggen.

Ik dobber zelf ondertussen ook op en neer, en moet moeite doen om mijn ogen open te houden. Het is achteraan in april. Op deze dinsdag schijnt het zonnetje behoorlijk fraai. De tjiftjaf roept veelvuldig zijn naam en als ik op mijn horloge kijk zie ik dat het tijd is voor een boterham. “Mahlzeit” hoor ik een Duitser op stijger D roepen naar een mede booteigenaar. Eigenlijk lijkt het net alsof ik met de camper op reis ben. Het lijkt op dit moment sowieso alsof ik vakantie heb. Deze locatie die nog geen vier kilometer verderop ligt, het tochtje op de fiets door de natuur, door onze mooie Maasduinen. Met koekoek geroep, gierende gierzwaluwen en als ik me dan op dat lekkere bankje nestel, met de zon op je snoet, ja, dan kan ik intens genieten. Zelfs met die gesmeerde bruine boterhammen met kaas.

Wat een rust, wat een geschenk, en terugdenkend naar het kinds zijn, en dat ik dit eigenlijk altijd wel leuk heb gevonden maar dat we deze leuke sloep nog geen jaar in ons bezit hebben. Dat ik in een gekke bui een SUB aanschaf en mijn man vervolgens in een nog gekkere bui aankondigt dat een sloepje ook erg leuk zou zijn… Ik zie ons nog dobberen op hetzelfde meer als waar ik nu op dobber.

En nu zit ik hier in onze sloep. Aangemeerd aan de stijger, met zoveel vogelzang, schurende fenders en met een rust die deze plek iedere keer weer opnieuw uitstraalt. Het stuurwiel glimt in het zonnetje, mijn benen lijken te verkleuren en de wind blijft maar door draven. Het stoort totaal niet, het neemt je eerder mee op reis dan dat het je kippenvel oplevert.

Het dobberen op het water neemt me opeens mee naar een gedachte die opkomt en die me vertelt dat je hier aan de steiger meer vogels kunt waarnemen dan in een bosrijk gebeid. Misschien past deze gedachte niet bij iedereen, maar als vogelliefhebber ontkom je er niet aan.

Ja, dit voelt goed. Dit doet genieten en het geeft hoe dan ook inspiratie. Inspiratie voor mijn columns, voor mijn nieuwe boek en inspiratie voor het leven.

Ondertussen zijn opa en opa al voorbijgevaren en zie ik ze rechtsom de grote plas opvaren. Hoor ik naast de tjiftjaf en de merel ook mijn boterhammen roepen. Deze had ik vanmorgen al gesmeerd om als lunch mee te nemen naar Ann.

Als geheel nieuw mens ga ik er dan toch even rustig voor zitten. En laat ik de wind nog even passeren. Daarbij kan ik je niet verzekeren dat ik mijn ogen kan openhouden hier op dat relaxte bankje, in dit fraaie zonnetje en met al dat muzikale gefluit om me heen. Dit alles tezamen met die gemoedsrust en dat dobberende gevoel maakt alles 1! En maakt het woord dobberen dik, maar dan ook echt dik de moeite waard.