Het gevoel van meteen aan staan als je wakker wordt. Herken je dat? Als ik ontwaak, sta ik meteen voor de volle 200% aan. Ja, ik ben dan ook best druk, en ben ook vrijwel meteen met van alles bezig. Daarom sta ik ook altijd graag vroeg op, om heerlijk wakker te worden en te genieten van de morgen. Vandaag was het niet laat, maar ook niet vroeg zoals ik gewend ben. En zoals veel mensen eerst koffie nodig hebben om op gang te komen heb ik eigenlijk helemaal niets nodig. Misschien is dit antwoord wat overdreven, maar hetgeen waar ik energie van krijg als ik ontwaak is het weer. De zon, regen of dat laagje sneeuw. Of het horen van de vogels die fluiten, of van de kraanvogels die ook vaak midden in de nacht overvliegen met hun typerende geluid. De geur van kachels, of van een vochtige koude morgen.

Ik heb gelukkig niet zo heel veel nodig om simpel aan mijn dag te beginnen, en ja, natuurlijk vind ik de geur van koffie heerlijk als ik beneden kom, of van versgebakken croissants. Dat gevoel wat dan komt opzetten, nee, dat verveelt nooit.

Vanmorgen werd ik uitgerust wakker, dat gebeurt mij niet zo heel vaak, dat is dan weer een dingetje waar ik wat meer last van heb. Vandaag stond ik ook niet op met een energielevel van 200% maar van 400%!

Terwijl ik mijn ogen open en ik vanonder mijn warme dekbed naar buiten keek, zag ik een witte gloed, de lichte frisse geur van sneeuw drong mijn neus binnen en dan schiet het bij mij helemaal vol. Ik moet gaan voelen, ik moet naar buiten. Binnen enkele minuten stond ik met pet, wandelschoenen en jas onder het afdak om aan mijn wandeling te beginnen.

Niets kan mij weerhouden van sneeuw. En ik was helemaal nog niet zover dan andere jaren, die rollercoaster van afgelopen maand, had er zo ingehakt dat ik nog geen afscheid had genomen van de zomer, eigenlijk nog met volle teugen had willen genieten van de herfst en ik heb zelfs nog geen kerstfilm gekeken! Normaal gesproken was ik helemaal in de ban van dit seizoen, van het twinkelgebeuren en wat er dan ook allemaal nog omheen hangt, maar het kwam maar niet.

Terwijl we gister met stom toeval met lieve vrienden uitkwamen bij de Intratuin en ik daar voor het eerst het kerstgevoel deed opsnuiven, voelde ik het beetje bij beetje binnenkomen.

En dan nu vanmorgen op deze vroege zondag bij het ontwaken stond ik oog in oog met een kleine witte wereld. Het was flinterdun, het was echt minimaal, maar de daken waren wit, de straten waren wit, en zo hier en daar waren er bepaalde struiken en bomen bedekt met wat witte neerslag.

Terwijl ik met een glimlach de weg overstak richting mijn achtertuin de Maasduinen, kwam die vertrouwde geur van sneeuw echt mijn neus binnen. Herken jij de geur van sneeuw? Jammer genoeg voor vele onbekend, maar voor een handjevol zal die geur herkenbaar zijn. Het laagje sneeuw was zo dun, dat je het vertrouwde prak geluid onder je schoenen niet eens hoorde. Het waren de bladeren die het krakende geluid onder je voeten produceerde, toch op bepaalde plekken hoorde je het lichtjes, en bij al die keertjes dat het gebeurde nam het me weer mee terug naar alle keren daarvoor en besef ik me iedere keer weer opnieuw hoe bijzonder ik het vind, welk gevoel het me geeft als ik vaak als eerste en als enige door de sneeuw dender. Of het een flinterdun laagje is of een dik pak. (Natuurlijk liever dat dikke pak) Toch brengt het mij voldoening, kan ik er zo van genieten en loopt mijn hart over van herinneringen, van vroeger, maar ook van warmte, van dankbaarheid en gewoon van stilte.

Terwijl ik naar de beruchte vliegerberg liep streek er een winterkoning neer in een heidestruik. Zijn liefdevolle kleine rechtopstaande staartje wipte op en neer en hij genoot zichtbaar. Zijn melodie verraden zijn locatie en ik heb hem dan ook een poosje gevolgd. Een koolmees zat aan de rand van het ven, neerkijkend over het dun laagje ijs wat nu bedekt was met sneeuw. Deze plek, en zeker nu in dit jaargetij is misschien wel het allermooiste stukje natuur dat ik ken. En aangezien mijn hart overloopt van Oostenrijkse bergen en van de Jenner in Zuid-Duitsland of de Matterhorn in Zwitserland, met al haar pracht en praal, blijft dit kleine stukje ven, waar ik al mijn leven lang vertoef toch het allermooist. De plek waar we hebben geschaatst, waar we hebben genoten met een thermoskan warme chocolademelk, en een boterham met kaas.  Als je daar dan op zo’n bijzondere morgen als vandaag staat, in je eentje, en je hoort de vogels die zich ook helemaal onderdompelen in deze sensatie, dan voel je je toch voldaan, dan bestaat er toch niets mooiers? Wat wil je eigenlijk dan nog meer?

Knarsende bladeren bedekt met een dun laagje sneeuw, de bramenstruiken met hun kleine verdorde vruchtjes die nu als lichtpuntjes verlichten met een laagje sneeuw. De met sneeuw bedekte zwavelkopjes onder aan de stam van een robuuste eik. De gehele natuur begeeft zich heel eventjes in een andere wereld. Je wordt of je het nu wil of niet meegevoerd naar een beleving waar je juist heel veel of wellicht wat minder om geeft.

Voor mij was deze zondagmorgen een feestje, omdat het me weer heel even liet neerdalen, om het gevoel te waarderen wat er gelukkig nog steeds zit en wellicht ook nooit meer zal weg gaan.

Deze hele kleine momenten zijn nu net die kleine momenten die je zo nu en dan heel eentjes maar hoef te voelen, of hoeft aan te raken. Want hoe bijzonder het ook blijft, ze nemen je altijd weer even mee terug naar je innerlijke, waar jij je begeeft, waar alles ligt opgeslagen en waardoor het iedere keer weer zo bijzonder kan aanvoelen.

Mooi is het wel dat je deze sensatie kunt blijven voelen, en ja, de een heeft het misschien van een vers kopje koffie in de morgen, de andere komt daarvoor wellicht pas om twee uur in de middag voor uit bed. Ach, zo heeft iedereen zijn momentjes, en zijn dingetjes. Maar het blijft toch wel iedere keer bijzonder dat deze hele kleine dingetjes je hart doen overlopen. En ja, daar mag je blij om zijn,

De sneeuw is nu alweer verdwenen, mijn kopje Engelse thee is leeg en ik geniet nog heel even na van deze mooie zondagmorgen. Nu het energielevel weer op zijn normale stand staat gaan we door met genieten, en kan het wederom bevestigd worden, dat het leven op bepaalde momenten een echt feestje kan zijn.