Oktober is een maand waar ik ieder jaar opnieuw naar uitkijk. Ieder jaar opnieuw geeft het enorm veel voldoening, de zomertijd maakt plaats voor de wintertijd en dan heb ik het nog niet eens over de vliegenzwammen. Over de bladeren die dwarrelend de bodem bereiken en de regen die het gehele landschap op momenten kan omtoveren tot een natte kleffe maar tegelijkertijd warme gloed.
Oktober is een maand voor verandering, en heeft dit jaar dan ook een heleboel stof doen opwaaien. Helaas niet alleen bij mijzelf maar ook bij anderen. Soms komt iets op je pad, waar je totaal geen vat op hebt. En eigenlijk heb ik er altijd in geloofd als zoiets dergelijks gebeurt; dat ook een reden heeft. Een reden heeft het altijd, maar ik dacht altijd dat ik dan ook voor deze verandering ‘moest’ gaan. Want het komt niet voor niets op je pad. Zo zegt men.
Een kans bood zich aan met zoveel voordelen waar je normaal gesproken niet over hoeft na te denken. Misschien en zeker in dit geval juist wel, want ja, deze kans is mij letterlijk in de schoot geworpen en was het verstandsmatig een wijze keus. Toch protesteerde mijn hart vrijwel meteen. In het begin heel klein, heel zachtjes, mijn gevoel moest natuurlijk nog even wennen aan deze nieuwe situatie die er dan komen zou. Maar ja, dat was ook logies… toch?
Luisteren naar je gevoel, ik denk dat dit dan ook, de tittel wordt van deze nieuwe column. ‘Luisteren naar je gevoel’ (naar je hart). En wat is dan wijsheid hoor ik je denken, je verstand of je hart volgen? Geloof me, het antwoordt is: ‘Je hart volgen’. Ik ben totaal niet zweverig aangelegd, al geloof ik zeker wel in bepaalde dingen. Ik had ook nooit van mezelf verwacht dat ik zo intens emotioneel kon zijn, dat ik mijn verdriet tegenover andere personen liet zien. Daar voelde ik me altijd een beetje ongemakkelijk bij. Dat is me dan ook nooit eerder overkomen. Hulp vragen is helemaal niet zo moeilijk maar soms, zo voelt het dan, verplaats je jezelf naar een situatie waar je je niet helemaal goed bij voelt. Op zulke moment ben je gewoon ontzettend kwetsbaar.
Er werd mij een baan aangeboden waarbij alles eigenlijk klopte. Waar diverse punten, waar ik dacht, tegen aan te lopen, daar niet zouden bestaan en daarbij ik er ook nog eens met mijn verdiensten op vooruit ging. Het was een keurig bedrijf, met vriendelijke mensen, zo voelde mijn eerste kennismaking. En van het een kwam het ander, het ging in een sneltreinvaart, het was dubbel want toen al lagen mijn hart en mijn gevoel overhoop. Mijn verstand vond dit alles helemaal geweldig, maar uiteindelijk trok mijn hart aan de bel, uiteindelijk trok ze aan de noodrem. Want dit ging helemaal niet de goede kant op.
Waar ik zo van dacht, ja, dit past, dat gevoel, die overstap brak mijn volledig. Een arbeidsovereenkomst stopzetten en een nieuw contract tekenen. Dat zou een fijn gevoel moeten opleveren. Dat zou je denken. Maar dat gevoel dat kwam niet, het ebde beetje bij beetje bij me vandaan en in plaats daarvan kwam spijt opzetten, spijt werd angst en angst werd emotie. Hoe kan een kans je zo doen ontsporen, een kans waar verstand en hart het tegen elkaar gingen opzetten en ik stond aan de kant achter de lijn toe te kijken, te hyperventileren. Het werden uiteindelijk paniekaanvallen en voor mij nog steeds, extreem verassende huilbuien. Die maar niet op leken te houden. We hebben het hier over een baan. Ik had nooit verwacht dat een plek, een locatie, en in het bijzonder een aantal mensen je zo kunnen verassen, kunnen laten verwarren maar tegelijkertijd je inzicht kunnen geven over waar je staat en wie je bent.
Ik dacht als ik dan alles afsluit, iedereen bedank, ik schreef een mooie brief, ik legde het uit, dan zal het rust geven want, zo vertelde ze me, je hoofd moet even wennen aan het idee. Dat idee werd een hele nare beleving die maar niet tot rust kwam. Ik heb wandelingen gemaakt. Ik heb in de tuin gewerkt, ik heb geschreven maar niets hielp. Mijn hart begon zo te trekken zo te sputteren dat ik er helemaal ontroerd en volslagen beroerd van werd.
Al deze pluspunten die zo aantrekkelijk leken waren niets bij hetgeen wat ik ging achterlaten. Een vaste baan, op een locatie waar ik kan leven in het heden en in het verleden. Met tal van lieve mensen die zoveel kleur geven. Waar ik me verbonden bij voel en waar ik mezelf kan zijn. Zo een bijzondere werkplek als dit kon ik niet opgeven, ik mocht dit niet opgeven en ik wilde het niet opgeven. Door deze gigantische verschuiving, deze waardevolle verandering heb ik geleerd dat het zoveel gemakkelijker kan gaan als je het ook aangeeft. En ik zal niet zeggen dat het nu allemaal van een lei dakje zal gaan. Maar het heeft me wel inzichten gebracht. Oh, dat heeft het me zeker. Op tal van verschillende punten.
Een hele week was ik compleet uit mijn doen, kon ik niet denken en moest ik huilen om alles. Ik was in paniek om een locatie te verliezen waar mijn ziel en zaligheid lag, waar ik wilde zijn en waar ik thuis hoor. Er zat niets anders op om zelf de stoute schoenen aan te doen en te vragen aan mijn manager of mijn plek al was vergeven want vanaf dan kon ik pas weer verder. Het leverde een bijzonder fijn gesprek op. En het allerfijnste was dan ook dat ik terug kon naar mijn plekje. Dat gaf zoveel rust en ja wederom emotie, maar deze keer voelde het niet hartverscheurend, het voelde fijn en warm tegelijk. Het heeft nog een poosje geduurd voordat ik mijn rust kon vinden en eerlijk gezegd nog steeds kan het me benauwd maken als ik terugdenk aan deze verandering in oktober.
Soms komt er iets op je pad, waar je niet alleen voor moet gaan, maar juist vooral over moet nadenken, en hoe bizar het dan ook gaat en al zegt iedereen van doen! Volg dan vooral je gevoel. Zeker als het anders aanvoelt. Iedere keer weer opnieuw, en met wie ik dan ook praatte over deze verandering was daar dat gevoel, dat trekkende, verwarde maar eigenlijk ook duidelijke warme gevoel van: ‘Mel, doe het niet!’ Wetende dat mijn nieuwe contract klaarlag op de lambrisering, waar het vanaf het begin heeft gelegen en waar het uiteindelijk is verscheurd dat gaf zo een last, zo een verkeert gevoel dat ik er niet eens meer naar wilde kijken. De lange vrije week die ik heldhaftig heb doorstaan en dan op een zaterdag morgen met zoveel paniek mijn manager een app heb gestuurd, en waarop zij meteen reageerde was het beste wat ik in oktober heb kunnen doen.
Wat ben ik opgelucht dat ik dat heb gedaan, dat ik naar mijn hart heb geluisterd en ben gebleven, natuurlijk ben ik tegelijkertijd enorm dankbaar voor het feit dat ik hetgeen kon terugdraaien. En dat het bedrijf me met heel veel plezier terugnam. Al die fijne appjes en knuffels van mensen die zo blij waren dat ik bleef, de blije gezichten, de warmte dat geeft me wederom een brok in mijn keel terwijl ik deze column schrijf.
Ik heb niet alleen mijn hart gevolgd, ik heb ook mijn emotie gevonden. En ik zal niet zeggen dat we nu iedere dag twee minuten moeten huilen om iets te voelen maar het zegt wel iets over de manier waar je staat en hoe je kunt omgaan met bepaalde situaties. Deze verwarde, opwaaiende stofwolk is nu beetje bij beetje neergedaald, op plekken en punten waar ik voorheen niet bij stil stond. En waar emotie soms voor mijn gevoel niet gepast zou lijken, het eigenlijk wel een deel hoort te zijn die je sterk maakt, je opluchting geeft en het je eigenlijk ook siert, op een waardige manier.
Ik heb een tweede kans gekregen een hele mooie al zeg ik het zelf. Goh, wat voelt dit fijn om gewoon weer te zijn wie je wilt zijn. Om te voelen, om te genieten en trots te zijn om te doen wat je graag wil.
Oktober was dit jaar een zware dobber. Een hele lastige in het begin, maar uiteindelijk gaf het heel veel gemoedsrust. Van oktober komen we automatisch in november, en aangezien ik nu niet hoef af te tellen naar 1 december, en ja, deze gedachte maakt me zo ontzettend blij, geeft het me ruimte om vooruit te denken. Om dit alles te omarmen en om verder te gaan. Verder gaan met meer pluspunten die ik in de tussentijd heb gevonden dan wat die nieuwe uitdaging me ooit had kunnen geven.
