Een vijftien minuten challenge

Het is alweer twaalf jaar geleden dat ik op een zondagmiddag ‘n oproepje deed via Facebook. Ik had schrijfinspiratie nodig, en vroeg mijn volgers of ze een leuk, bijzonder, stom (dat kan ook) woord, naam of getal wisten. Op deze vraag werd uitbundig gereageerd. Uiteindelijk waren er maar liefst 45 antwoorden gegeven op mijn oproepje.

Ze liepen nogal uiteen van: ‘Herfst, Natuur, Schrijfinspiratie, Humor, Mies, 88, Stil, Geuren, Moos, Linkshandig, Eenzaam, Kaars, Rusteloos, Zwarte parels, Vriendschap op afstand, Spinnende Huistijgers, Grijze Donkere Winterse Zondagen, 28, Knisperende Sneeuw, Gezelligheid.

Dit is een reeks uit de lijst. Zoals ik al zei: 45! Al deze verhalen zijn gebundeld in een boekje. Helemaal leuk om het geheel nog eens terug te lezen. Ik had in mijn jongere jaren nogal weinig geduld, oké, en dat heb ik eigenlijk nog steeds niet. Dit boekje is met een rotvaart in elkaar gezet. Waardoor er natuurlijk fouten in staan. Want het moest binnen vier weken klaar zijn. Het moest voor 31 oktober voor me liggen. (Dat moest niet, dat wilde ik) in de loop der tijd, ben ik dus nog steeds ongeduldig, maar probeer ik het wel zo goed mogelijk te doen, zoals het mij is geleerd door mijn vroegere tekstredacteurs: Angelique en Piet. Sinds kort heb ik weer wat rust kunnen vinden, en vind ik het heerlijk om weer uitbundig te schrijven. Het schrijven over de meest bizarre gebeurtenissen, over personages, over eigenlijk alles. Ik kan me hier helemaal in vinden en zo kwam de uitdaging die ik 12 jaar geleden voorbij heb laten komen op Facebook weer in me op.

Terwijl ik dit schrijf blader ik door het boekje dat naast me ligt, en op de laatste bladzijde staan de namen van de personen die ervoor gezorgd hebben dat het een bijzonder leuk boekje is geworden. Tot mijn verbazing zie ik ook verschillende namen van personen die helaas niet meer onder ons zijn. Het leven raast aan je voorbij als je eventjes niet uitkijkt. En soms zijn we ook gewoonweg te druk en beseffen we het totaal niet dat we moeten leven in het nu, en we juist meer moeten genieten van alles om ons heen. Daarom dacht ik, laat ik het gewoon nogmaals doen. Maar dan wel op een manier zoals het hoort. Die vijftien minuten waarin ik een verhaal bedenk en meestal ook al gedeeltelijk heb geschreven dat vind ik nog steeds een leuke uitdaging, maar vervolgens werk ik het verhaal wel uit, en moet het goed leesbaar zijn. Deze keer doen we het helemaal voor de volle 100%.

Een vervolg op Herfstachtige Schrijfsels… Hoe leuk zou dat zijn? Wacht, maar voordat ik dadelijk 68 reacties krijg, moeten we er wel voor zorgen dat het een beetje binnen de proporties blijft. Deze keer moet het groots worden, met veel humor en wellicht ook een emotionele kant. Omdat we juist diegene niet mogen vergeten, omdat we het mooie willen blijven herinneren en omdat we met z’n alle gewoonweg simpel willen genieten. Geen mega lange verhalen, korte, meest grappige varianten die je gewoon tijdens het kopje thee, in de trein of zelfs op het toilet kunt lezen.

Een nieuwe variant… Met een eerbetoon aan al die lieve personen die zijn heen gegaan, maar natuurlijk ook voor jezelf, als opkikker, als cadeau of als hebbedingetje voorop je nachtkastje.

En als ik nog even terugdenk aan die uitdaging van 12 jaar geleden dan is het nummer ‘88’ die mij tot nu toe het meest is bijgebleven. Ik zal dit leuke verhaal binnenkort eens plaatsen hier op Snowflakes & Piglets, altijd wel weer leuk om over te lezen.

De vijftien minuten uitdaging! Ik vind het nu al leuk.

Dus vind jij dit ook een leuk idee, en zeg je van, oh, ja! Ik wil meedoen. Reageer dan hieronder of stuur me een berichtje met jouw meest leuke woordje, naam of getal. Dan zorg ik ervoor dat het geheel compleet wordt uitgewerkt tot een super mooi geheel.