Snetterende meesjes

Je zult het niet meteen van ze denken, en dit jaar beginnen ze er al erg vroeg mee. Misschien komt het wel omdat de aarde opwarmt. Door het klimaat dat schijnt te veranderen. Maar ze zijn er en dat is stiekem toch ook best heel leuk.

Snetterende meesjes. En wellicht zul je denken, waarom nu deze benaming? Nou, omdat meesjes deze ietwat vreemde manier van oninteressante onderwerpen, op tafel gooien en daarbij totaal geen interesse tonen in hun gesprekspartner. Het ratelt maar door, en je kunt ze dan ook op iedere hoek van de straat horen.

Mits je van vogels houdt, want anders zal deze oninteressante manier van doen aan je neus voorbijgaan. Het is midden januari geweest. De temperaturen kruipen bijna iedere avond nog eventjes onder het vriespunt en toch hebben de sneeuwklokjes zich al laten zien. Ze staan in een gezellig groepje achter bij ons in de tuin. De clematis bloeit ook al zonder enig tegenstribbelen de hele winter. Dus dat er het een en ander met het klimaat veranderd is wel duidelijk.

Maar kunnen we er wat aan doen? Komt het er niet gewoon op neer dat wij mensen te veel willen? En, en, en… Net zoals de meesjes in januari kunnen wij mensen ook uitbundig snetteren. Te uitbundig als je het mij vraagt. En omdat de persoon die dat snetter-repertoire opstelt zelf toch niet in de gaten heeft of iemand nu wel of niet luister, gaat het er bij mij door het ene oor in, en door het andere oor er weer uit.

Maar die snetterende meesjes, waar hebben ze het dan over, want hun manier van communiceren is van maand tot maand verschillend. Het begint in het vroege voorjaar met die duidelijke maar oninteressante manier. Als ik het je uitleg, zul je het bij een volgende keer helemaal begrijpen. Deze manier van communicatie doen ze vanaf een tak hoog in de boom. Vanuit de dakgoot, of vanaf de schutting. Het lijkt op een soort van alarm. Alsof ze een complete klaagzang opstellen en dat in één teug achter elkaar ten gehore brengen.  D’r zit geen melodie of rust periode in hun klaagzang. Ze zitten er zelfs nog chagrijnig bij ook. Als ze een katapult in hun broekzak hadden gehad, ben ik ervan overtuigd dat ze een steentje naar je toe zouden schieten. Ik denk dat ze gewoon net als de meeste mensen klaar zijn met de kou, en heel graag weer van het zonnetje willen genieten.

Gelukkig duurt deze periode nooit erg lang, want uiteindelijk barst het los, en niet alleen bij de meesjes, nee, bij ieder vogeltje komt de lente opzetten. Dan zijn het ontelbare melodieën die vaak al van heel vroeg in de morgen te horen zijn. Vanaf dat tijdstip is de natuur echt weer ontwaakt. Het is een soort van explosie, een soort van uitbarsting die niet alleen bij de mensheid voelbaar is, maar ook bij dieren en planten.

We moeten nog heel even volhouden, met die meesjes waarbij de goede zin op dit moment nog ver te zoeken is. Vandaar dat ze zich wat hoger in de bomen vertoeven, dat ze vanachter een takje hun klaagzang uitkramen.

De koolmeesjes zijn wat dat aan gaat daar toch het meest gevoelig voor, vervolgens de pimpelmeesjes. De staartmeesjes lijken totaal geen last te hebben van deze winterdip. En om ze dan een heel klein beetje een hart onder de riem te steken kun je een lekker vetblokje of wat pinda’s neer leggen op de voeder tafel. Een lekker hapje doet het tenslotte altijd goed.

Een koolmees met een winterdip, je leest het goed. De eerst maand van het nieuwe jaar is bijna ten einde en dan treden we zonder enige moeite een tweede maand binnen. Een maand die nog erg koud kan aanvoelen, maar die ons beetje bij beetje toch klaarstoomt voor de lente. Waar de merels de overhand gaan nemen en waar vele tuinen en parken worden verkleurd door paarse, en gele krokussen. Vanaf dat moment zul je het verschil gaan horen. Dan zal die klaagzang op kort termijn overgaan in een melodieus liet, waar we ieder jaar weer ontzettend van genieten en natuurlijk erg dankbaar voor zijn.