Tja, je komt er niet echt bepaald aan onderuit. Een lekker hapje op zijn tijd is iets waar we ons toch aan moeten vasthouden, maar rond de feestdagen doen we dan net wat meer. Doen we dat met een tikkeltje meer passie, iets uitgebreider. Niet dat dat nu per se moet. Helemaal niet. Met de feestdagen smaakt dat blikje tomatensoep net zo lekker, maar als het even kan, willen we het saaie randje weg gummen en er een sierlijk randje omheen draaien. We willen er een extra gezellig tintje aan geven en dan hebben we het nog niet over de smaak.

Niet iedereen slooft zich uit voor de feestdagen als het om eten gaat. Maar als ik eerlijk ben vind ik het wel leuk om iets lekkers te bereiden, het hoeft niet mega luxe, maar om er net wat meer aandacht aan te besteden daar hou ik wel van. 

Dit jaar ben ik de kok. De chef, het gaat daarom dan ook volledig alla Mel. Van het maken van het menu, de boodschappen doen, en het koken. Dit jaar kook ik deels thuis en deels op locatie. 

En dat is eigenlijk wel een leuke uitdaging. Want je moet je toch een beetje settelen in zo’n vreemde keuken. Met een andere koelkast en met pannen waar je bij lange na nog niet volledig close bent. Maar aangezien ik me vrij snel settel en ik met iedereen aan pap, komt dat vast en zeker goed.

Vanmorgen voordat ik naar mijn afspraak reed, vond ik ze. Ik heb een speciale plek waar al mijn recepten liggen opgeborgen en tussen al die papieren lag het plastic mapje met recepten van mijn moeder. Deze recepten zijn ruim 35 tot 40 jaar oud. En aangezien ik het recept na al die jaren ondertussen wel uit mijn hoofd weet, wilde ik toch eens eventjes spieken in dat mapje.

Geloof je dat ik bij de meeste recepten die mijn moeder voor het eerst maakte nog precies weet wanneer dat was en hoe het gerecht eruit zag. En van het recept dat ik zocht weet ik dat maar al te goed. Ik zie ons nog zitten met z‘n drieën. En sinds die dag ergens eind jaren 80, staat bij ons als voorgerecht met kerst,  zalm cocktail op het menu. En ja, er hebben jaren tussen gezeten dat we gefoefeld hadden met de saus. Dan hadden we een flesje cocktailsaus van de Calvé gekocht, maarja, dat proefde je natuurlijk meteen. Nee, een zalmcocktail die maak je zoals het hoort, met natuurlijk dat zelfgemaakte sausje. 

En dat recept vond ik vanmorgen tussen het stapeltje met geel verkleurde blaadjes, met kleine boekjes met ouderwetse recepten uit de Margriet. Dat gaf mij toch een speciaal gevoel. Want zoals ik al schreef krijgen wij ieder jaar met kerst hetzelfde voorgerecht. En hoe eenvoudig het ook klinkt, hoe saai dat misschien overkomt, toch is dat helemaal niet het geval. Want ieder jaar opnieuw verbindt het me met die speciale dag ergens eind jaren tachtig. In al die jaren is de tafel kwa personen veranderd, zijn er personen bijgekomen maar hebben er ook een aantal personen deze gezellige tafel verlaten. Daarom dacht ik; Weet je ook al mag ik mij deze kerst vertoeven in een vreemde keuken en ook al lig ik niet helemaal gelijk met de braadpan, dat voorgerecht dat houden we erin. Een vreemde keuken of niet, de smaak zal hetzelfde zijn, het plezier van het koken zal hetzelfde zijn en ja… het voorgerecht ook.

Recepten, de een heeft er geen, de ander heeft twintig kookboeken, bij de ene persoon zitten ze allemaal opgeborgen in het hoofd, of hangen ze in de keukenkastjes. Mijn moeder had ze bewaard in een plastic mapje, wat nu bij mij thuis opgeborgen ligt tussen tal van andere vernieuwde recepten op een plek waar je het totaal niet verwacht.

Het leuke is en blijft dat iedereen wel een lievelingsrecept heeft, iets wat je graag klaarmaakt, of juist heel lekker vindt. 

Heb jij ook zoń recept wat ieder jaar trouw terugkomt? Of wat je met heel veel plezier iedere keer weer opnieuw klaarmaakt?  Daarover kunnen we dan wel een keer een speciale blog schrijven. Anders wijken we een beetje af van de titel van deze column.

Ow ja, recepten… Ik ben nog steeds een beetje verrast als ik na het gele en besmeurde kladblad kijk, waar het recept op staat geschreven, ja, natuurlijk, met pen. Dat zijn die recepten die het hem doen, die ouderwetse, die verkleurde en vaak al wat ingescheurde papiertjes, die je eigenlijk zou moeten overschrijven, maar waar je eigenlijk geen zin in hebt, en wat je ook niet wil. Want zo‘n recept is niet meer helemaal hetzelfde als je hem over typt. Begrijp je wat ik bedoel?

Nou, we gaan er maar eens voor. De kerststol moet zo de oven in, vervolgens ga ik voor vanavond alvast twee salades bereiden, en staat er voor morgen nog een hemelse modder op het menu, ook die kan ik alvast voorbereiden en ook van dit recept vond ik tussen dat stapeltje met verkleurde blaadjes een recept. Hoe leuk is dat? Het wordt een bijzonder feestmaal, met heel veel oude meuk, met vorken die aan de verkeerde kant liggen, servetten die ik deze keer niet ben vergeten en met een gigantische smaakbeleving.

Zo! de oven piept. Nu is het tijd voor kerststol nummer twee.