Vandaag besloot ik om op pad te gaan. En aangezien ik helemaal niet zo’n grote fan ben om zelf te rijden, bracht het me vandaag toch gemoedsrust. Ik stond er eigenlijk vanmorgen mee op. En terwijl ik mijn reis uitstippelde, kwam ik er al snel achter dat er bepaalde delen van de weg waren afgesloten.
Ik kende de weg, nou ja, een beetje dan. Want meestal als we richting de desbetreffende winkel reden zat mijn man achter het stuur. Vandaag had ik opeens de drang om dat gewoon zelf te doen. Dus zo gezegd zo gedaan.
Bewapend met mijn telefoon als navigator, en een print van het ontwerp dat ik wilde gaan maken, reed ik vol goede moed richting Nijnsel. De reistijd was zowat hetzelfde ondanks de wegafsluitingen. Hoe leuk was dat. Dus om tien uur reed ik weg. Helemaal vertrouwd en zonder paniekmomentjes. Lekker binnendoor, geen drukte maar alleen de herfst die zich van alle kanten duidelijk liet zien. Fraaie hoopjes met bladeren, kale bomen, natte fietspaden, de houtentuinhekken zagen er plakkerig uit vanaf een afstand, maar dat is met alles in dit jaargetij. Er werd op deze woensdag gewerkt op het land, het ingepakte hooi moest naar binnen. En er lagen zelfs nog velden vol met suikerbieten.
Heel ontspannen reed ik voorbij, samen met de navigator van mijn telefoon, die de touwtjes in handen nam en ervoor zorgde dat ik de juiste richting op reed. Ik heb boerendorpjes bewonderd, die me stiekem mee terug in de tijd namen. Plekken waarvan ik dacht dat ik er al eens geweest was, maar niet in deze tijd? Herken je dat? Het voelde zo bekend, het gaf een gevoel van thuis zijn, en terwijl ik doorreed en het dorpje achter me liet, was het gevoel jammergenoeg ook snel weer weg.
Eigenlijk wilde ik stoppen om van dat verwarmde punt een foto te maken, het was helemaal niet druk op de weg, dus ik had het zo kunnen doen, maar nee, ik wilde door. Ik had me voorgenomen om ook weer een beetje op tijd thuis te zijn.
En daar opeens bevond ik me op de Oude Lieshoutseweg. Goh! Ik kwam van een totaal andere kant. Ik had weliswaar de toeristische route, kwa tijd deed het er zeker niet onder. Dus zo liep ik rond elf uur mijn vertrouwde winkeltje binnen waar ik iedere keer weer zoveel moois zie, en waar ik dan meteen ook weer inspiratie door krijg. Er werken voornamelijk vrouwen, eigenlijk best leuk als je bedenkt dat het hier om een ambachtelijk vak gaat. Na wat navraag, werd alles bij elkaar gezocht en propte ik mijn auto vol om vervolgens aan de terugreis te beginnen.
Wederom met dat vertrouwde gevoel, de herfst nam het voor een groot gedeelte over en terwijl ik nu van de andere kant kwam, en de navigator me het eerste stukje door een ander dorp heen loosde kwam ik uiteindelijk toch weer uit bij dat stukje wat me wederom weer mee terug in de tijd nam. Hoe bijzonder kan het zijn dat je bij het zien van een huis, een weg of een tuin je afvraagt, van, waar ken ik dit toch van?
Normaal gesproken zou ik dit nooit gedaan hebben, zo’n stuk helemaal alleen afleggen, maar vandaag bracht het me een hele plezierige morgen. Met zoveel herinneringen, zoveel inspiratie om mijn nieuwe verhaal op te zetten en om het ontwerp uit te werken. Voor ik het wist was ik thuis en had mijn Panda wederom een goede dienst bewezen. Dat samen met mijn navigator en ikzelf, stopte we toch nog even bij de supermarkt waar ik helemaal in mijn element de maaltijd voor vanavond bij elkaar zocht.
Het huis ruikt naar vroeger, het huis ruikt naar herfst, het ruikt naar een vrije week met stiekem nog wat ongemakkelijkheden, maar beetje bij beetje trekt het me recht. Ondertussen is het schemerig en kunnen de lampen binnenshuis alweer aan. De tafel is gedekt en zo meteen als manlief met zijn auto de oprit komt op rijden en de hond met zijn staart begint te zwiepen, ga ik het stiekem nog een keer doen.
Dan schuif ik aan en geniet nogmaals van mijn rit inclusief navigator, waar ik vanmorgen zo een goed gevoel van kreeg, en dat samen met rodekool en hachee… Het kan allemaal, en dat, op een gewone vrije woensdag.
