Sommige herinneringen komen alleen maar bovendrijven bij het juiste gevoel, de juiste temperatuur en wat ook wel vaker voorkomt is dat je een bepaalde geur opdoet en dat die geur je dan meeneemt naar die herinnering.
Vanmorgen dompelde ik mij onder in een herinnering van wel heel veel jaren geleden, eigenlijk waren het een hele reeks aan herinneringen, die vloeiend voorbij gleden, en waar je heel eventjes van kon proeven, van de een net wat langer dan van de andere. Herinneringen van een bepaalde tijd in het jaar. En juist deze herinneringen kun je maar op één locatie opdoen, daarbij moet het geluid goed zijn en moet de temperatuur minimaal rond het vriespunt liggen.
Het was een hele leuke reis, die maar liefs een dikke 60 minuten duurde. Waar ik me begaf in straten met kleine kinderkopjes, met geasfalteerde stukken en juist deze stukken waren bedekt met plassen water. Het was nat en plakkerig, het was vochtig maar eigenlijk was het ook gewoon behaaglijk. De winkelruiten waren versierd met decoraties, met oude posters met diverse sporten van de Olympische spelen. Sommige ramen waren saai, andere waren weer net wat meer verlicht. En de mat waar je je voeten op afveegt als je binnen komt, die was vies en kliedernat, en als je je schoenen dan uitdeed, moest je beslist niet op de mat gaan staan anders had je natte sokken.
Het is koud, en er hangt een ietwat gespannen sfeer. Ik zie wat flitsen van de Gremlins, je kent deze film toch nog wel? Waarom ik nu deze korte filmfragmenten voorbij zie komen weet ik niet. Maar ze maken het wel tot een geheel. Ik zie grote Amerikaanse steden en ik zie een ijshockeyteam uit Canada. Stoere brede mannen met een witte helm met zo’n rooster. Ik zie een puk. Ja, wel meer dan één eigenlijk. Te grote shirts in de kleuren rood, blauw en wit. Ik zie glimmende bekers, grote glimmende bekers, geen kleintjes. Juist alleen maar grote lummels. Want bij grote stoere mannen, horen grote stoere bekers.
Ik ruik opeens de geur van vroeger, van de hei, waar het ijs kraakt en de graspollen stevig naast elkaar vast gevroren zitten. Ik ruik warme chocolademelk, ook zie ik iets zoals champignons met vlees in lekkere saus. Verse kippensoep, met stokbrood en kruidenboten. Witbrood met gehaktballetjes in tomatensaus. Het gevoel van kinds zijn, luisteren naar muziek en daar zijn ze weer… de Gremlins. ‘Bye Billy…’
Naast dit alles zie ik mezelf toch weer in dat mooie stukje Maasduinen, toentertijd gewoon nog ‘Meeuwenven’ genoemd. Waar we op de schaats het hele ven doorkruiste, waar we uitkwamen op stukken die we nooit eerder hadden waargenomen, en hoe het voelde als de zon zowat onder ging en we noodgedwongen terug naar huis moesten. We hadden een jas aan, met een maillot onder je broek. Een paar dikke sokken en soms nog een extra laag omdat de schaatsen te groot waren. Een paar handschoenen en een sjaal. De kleur maakte geen moer uit. Het zat warm en daar ging het om. Geen valhelmen en telefoons, zoals vandaag de dag, nee, we waren overgeleverd aan de natuur, de lucht en de temperatuur die dit alles nog specialer maakte. En zo bevonden we ons helemaal achter in het ven, tussen de rietpollen en het bevroren ijs. En als we dan thuiskwamen had mam het eten klaar, en in deze periode van het jaar was dat dubbel zo lekker. Na het eten ging je in bad en vervolgens ging de pyjama aan. Nog heel even voor de televisie of een spelletje en dan lekker naar bed. Geen Social Media, geen moetjes gewoon rust en gezelligheid. Op zulke dagen maakte je een hele reeks aan herinneringen, die vandaag de dag zo nu en dan weer even voorbij passeren.
Met mijn gloeiende wangen, en met mijn kop warme chocomelk… met een scheutje likeur… ja, LICOR 43. De Crème Búlée is daarin toch echt mijn favoriet. Sluit je heel eventjes je ogen en komt of je het nu wil of niet gewoon die glimlach op je gezicht. Het voelt warm, verbonden en zo puur.
En terwijl ik deze column beetje bij beetje in mijn gedachten prent kijk ik vanuit vak A, rij 2, stoel 14 eventjes uit over de uitgestrekte ijsbaan. Over het ijshockey veld, waar het stiekem iets drukker begint te worden. De jeugd is in de weer met hun telefoon, ook zij maken waarschijnlijk dezelfde herinneringen als waarover ik zojuist schreef. Ik voel nu ik ga zitten, dat de kou toeneemt en ik opeens zin heb om naar huis te gaan. Om dat gevoel van thuis komen ook weer eventjes te proeven. Om deze vloed aan herinneringen op te schrijven om het her te beleven, Ik heb niets geen haast, er staat helemaal niet zoveel op de planning, nou ja, meer dan dat ik had gewild, maar van de andere kant al deze leuke bezigheden zorgen er weer voor dat de stapel met herinneringen gewoon hoger worden, mijn ritje naar de ijsbaan vanmorgen gaf wederom een frisse kijk op het bestaan, op je ding wat je doet en hoe je dit allemaal kunt voelen.
Herinneringen ophalen, sommige herinneringen die komen boven op bepaalde plekken, zo ook deze reeks. Dit voel ik dus als ik op de schaats sta, als ik de vers getrokken strepen door het ijs hoor en zie gaan. Ik kan het zelfs bijna proeven.
En terwijl ik me dit alles laat bezinken vanaf mijn gele stoel met nummer 14 bedenk ik me nog maar een ding. ‘Wie doet je wat’! Hoe dankbaar kun je zijn dat je deze herinneringen kunt ophalen op deze toch best wel bijzondere locatie. Dat ik deze herinnering dolgraag zag opkomen op de bevroren hei, ja, dat zou nog mooier zijn geweest, echter, daar moeten we eerst een hele vorstperiode voor nodig hebben. Maar deze happening, waarin de Gremlins knorren, de soep staat te pruttelen en ik mijn handen voor de afwisseling toch nog maar een keertje in mijn zakken stop. Deze happening wil je toch niet missen, deze heerlijke flow wil je kunnen blijven voelen. En dat kan, zolang jij ze maar voldoende maakt. Jouw herinneringen, jouw vers getrokken strepen op het ijs. Gloeiende wangen en die warme handen die je heerlijk in je zakken stopt als je terug naar huis loopt. van dat fantastische schaats gebeuren op de hei. van alweer heel lang geleden.
