De app van buienalarm op mijn telefoon gaf voor het weekend sneeuw aan. En als dat kleine vlokje op het beeld zichtbaar wordt dan gaat er binnen in mijn lijf iets kriebelen, dan gaat mijn hart een beetje sneller kloppen en verlang ik naar die witte wereld.

Naast de app van buienalarm, kwam ook op het nieuws de mededeling voorbij. Ja, en dan hou ik het niet meer.

Ieder half uur wordt dan toch die beruchte app geopend om te kijken of dat sneeuwvlokje dan ook werkelijk Noord-Limburg aan doet. Want stel je voor als dat niet het geval zou zijn. Dat vrouw Holle haar lakens nu net niet boven ons dorp uitklopt? Dat zou een enorme teleurstelling zijn.

Het is tien uur, toen ik naar buiten begon te kijken, want zeg nu zelf? Hoe vaak hebben de weermensen het verkeerd? Want stel, het zou al eerder gaan sneeuwen, dan moet ik ook meteen profiteren van deze hemelse beleving. Maar om elf uur was het nog hartstikke helder. Van elf uur kwam 12 uur, en van twaalf uur kwam één uur… En zo zag ik het uur voor uur later worden. Na een geweldige nachtrust, en een buienalarm app waarop die megagrote wolk al ruim een uur zichtbaar was begon vrouw Holle eindelijk met het verschonen van haar lakens.

Oh, wat had ik gehoopt op een centimeter of vijf tot tien. En toen ik om zeven uur in de morgen voor het eerst naar buiten liep mocht ik blij zijn met een millimeter of drie. Het was een donkere en tevens witte wereld. Met een dubbel gevoel maar weer naar binnen gegaan en even gewacht of het misschien toch net een dikker laagje zou gaan worden.

En dat gebeurde. Oké, het waren geen vijf centimeter, maar als sneeuw onder je voeten begint te prakken, dat betekent dat ik d’r op uit moet. Dan weerhoudt niemand mij, en moet ik naar buiten. Dan moet ik de sneeuw ruiken, en beslist ook voelen. En zo begon de vroege zondagmorgen. Met drie sneeuwballen tegen het raam. En de sneeuw bleef echt plakken. Zulke sneeuw hebben we lang niet meer gehad. En daar begon ik dan in het donker aan mijn eerste sneeuwwandeling van 2025.

Slenterend door de straten van het dorp, om vervolgens het bos in te lopen. Om daar helemaal een te worden met deze prachtige witte wereld. Wauw! Ik weet dat heel veel mensen hier niets bij voelen, maar ik word hier zielsgelukkig en super emotioneel tegelijk van. Sneeuw brengt mij naar een plek waar ik rust voel, die me mee neemt naar mijn kindertijd, naar de natuur en vooral naar mezelf en dan besef ik weer hoe mooi die kleine dingen kunnen zijn. Lopend door het bos, slenterend door de straten om vervolgens even te stoppen bij mijn moestuin om de vogelverschrikker ook eens te fotograferen met een laagje sneeuw. En wat een mazzel, want ik had haar afgelopen vrijdag nog willen afbreken, maar had het uitgesteld naar volgende week. Een goede beslissing en het leverde ook nog eens een leuk plaatje op voor op de Socials.

Bij thuiskomst was de rest van het huishouden ook uit de veren en kon ik zo aanschuiven voor het ontbijt. Wat een heerlijk begin van de dag. En wat geweldig dat de app van buienalarm het goed had.

Helaas moeten we steeds vaker een lange tijd wachten op sneeuw, en helaas is de sneeuw ook steeds vaker sneller weg. Het is voor de meeste mensen natuurlijk de ideale manier. Geen gedoe op de weg, en geen valpartijen met de fiets. Terwijl ik deze blog type en naar buiten kijk zie ik nog een paar kleine dunne plekjes sneeuw liggen op het kerstboompje van vorig jaar, de tuintafel ligt nog met een laagje bedekt, maar helaas is het laatste deel sneeuw zojuist ook van de kas naar beneden gevallen. Met het kopje thee voor mijn neus en de roze amaryllis van mijn vriendin in de vaas geeft het toch nog een bijzonder sfeertje.

Ik heb er een nacht niet van geslapen en het heeft me letterlijk veertig minuten plezier gebracht. Sneeuw in de Maasduinen.  

Het was voor heel even intens genieten, voor heel eventjes weer terug in de tijd, voor heel even kinds zijn en jezelf terugvinden. Nu ik klaar ben met deze blog ga ik het eten voor vanmiddag voorbereiden en ga ik nog even nagenieten en zal ik wellicht een paar keer wegdommelen van de smeltende stukken sneeuw die van het serre dak naar beneden druppelen. De kater doet nu al een dutje en ligt met zijn dicht geknepen oogjes op het klimmeubel. Mijn kopje thee is op en de amaryllis kleurt prachtig tegen deze witte wereld.

Het waren veertig minuten van intens genieten, en zolang ik hiervan nog kan genieten zal ik het doen, sla ik er een nachtje voor over, en zal ik op welk tijdstip dan ook die wandeling gaan maken. De eerste witte neerslag is een feit en men! Wat heb ik ervan genoten.

Misschien dat ik vrouw Holle eens een brief moet schrijven, met de vraag of ze wat minder vaak haar Swiffer wil gebruiken en dat ze haar beddengoed gewoon iets vaker moet uitschudden. En dan mag het voor mij gerust maar veertig minuten duren. Zo hebben we er allemaal plezier van.