En dan opeens loop je langs die grote eik en weet je dat je bent gearriveerd in de Maasduinen. In het bos. Voor je loopt een man met drie honden die allemaal keurig gehoorzamen. Een eindje verderop loopt een mevrouw met een klein wit hondje wat schijnbaar vervelend is geweest want hoe dichterbij ik kom, hoe geïrriteerder de vrouw haar hondje toe spreekt. Vervolgens zegt ze dat ze naar huis gaat en dat het is afgelopen. Ze is d’r werkelijk helemaal klaar mee. Ik kan me eigenlijk niet goed voorstellen wat zo’n klein hondje nu heeft uitgespookt. Waarom heeft hij of zij zich misdragen en wat zal ze gedaan hebben? Ik zeg nog vriendelijk goedemorgen, maar door haar drukke toespraak aan haar viervoeter heeft ze me niet gehoord en waarschijnlijk ook niet eens gezien.

Ik kom veel hondjes tegen in het bos, het lijkt te zijn verdubbeld in deze corona tijd. Van teckel tot mooie bordercolli. Van groot tot klein en van nieuwsgierig tot dubbel nieuwsgierig. Allemaal lijken ze wel wat te bezitten en allemaal genieten ze van de omgeving. Op dit moment van het dorre eikenblad, van de dennenappels, van het natte riet en natuurlijk van hun soortgenoten. Want het is toch helemaal geweldig om je vriend te kunnen ontmoeten en in het losloopgebied gewoon even helemaal los te gaan. Door het gele zand spurten of samen een gat graven?

Net zoals de mens kan ook de hond volop genieten van een boswandeling. Je hebt namelijk de hoofdwegen, zo zal ik ze noemen, maar wat dacht je van de minder bekende paden en de paden waar ik ieder jaar weer opnieuw een doorgang door moet maken. We blijven natuurlijk wel op de paden, dat even voor de duidelijkheid. De sluiproutes doen het goed bij de vogelaars, aangezien de hondenpopulatie zo drastisch is gegroeid is het soms gewoon ook wel fijn om even te genieten van een zingende vink of hakkende specht. Die door de rust niet wordt verstoord en gewoon op zijn stek blijft zitten. Natuurlijk mogen onze viervoeters genieten van hun boswandeling, net zoals wij, de mens. En het mooie van een boswandeling is, is dat het de laatste tijd geweldig mooi samengaat. Mijn sluiproute komt dan weer uit op een hoofdpad, wat ik vervolgens overssteek naar weer een sluiproute. Vaak bij deze punten kom ik dan een hond met baasje tegen. Meestal heeft de hond het allang door en loopt zo te draaien in de hoop dat ik zijn kant opkom. Natuurlijk maken we een praatje van baasje tot baasje en van gast tot hond. En iedere keer weer merk ik het op. Dat we allemaal zo genieten van het buiten zijn en van de boswandeling die we lopen.

Ieder jaargetij heeft zijn charme, en zelfs in de regen kom ik ze tegen. Niet alleen honden maar ook de mezen die tussen de bomen van tak naar tak vliegen. De herten die zich een weg banen door het ven en het riet om vervolgens van hun sluiproute bij hun hoofdweg te arriveren en die ze dan voorzichtig oversteken. Een vos, een konijn wat op de uitkijk zit. Hakkende spechten zijn er op dit moment weer genoeg en de boomklevers en de vinken laten hun overduidelijke Wiet, Wiet, horen. En soms moet ik weer even goed opletten, welk van de twee het is. De winterkoning met het geluid van een typemachine… tiep, tiep, tiep… Alsof ik op een oude typemachine een verhaaltje tik. De roodborst met zijn typerende geluid, zijn roep zijn aankondiging. Het natte bankje waar ik helaas nu niet even op kan gaan zitten. Maar wat in het vroeg jaar weer adembenemende momenten oplevert. De wortels van de bomen die soms als aders over de grond lopen. Waar je door en overheen kunt stappen en wat dan weer het kind in je boven brengt. De nu nog vervallen mierenhopen die beetje bij beetje weer gaan ontwaken. En alweer een hond die met een veel te grote stok in zijn bek voorbij komt lopen, met een grijns van: ‘Zie je dit?’

Een boswandeling doet goed. En dat het je misschien net wat meer energie oplevert als de zon schijnt in plaats van als het regent… Daar kan wel wat inzitten en geloof me, dat heeft een hond precies zo. Maar toch heeft de hond er meer passie voor, mist het niet alleen bij koppen lezen blijft, hij wil tenslotte ook het gehele verhaal lezen. Wat inhoudt dat een hond graag net even wat langer bij die bramenstruik wil ruiken, of nog een extra plasje wil doen naast dat hoopje eikenblad.

Terwijl de hond na zijn wandeling zijn mand opzoekt ploffen wij neer op de bank met een kopje koffie of een kopje thee. Terwijl de hond nog even wegdommelt pak ik pen en papier en schrijf ik mijn verhaal op, waar ik vervolgens dan weer wat energie door krijg om de volgende dag weer vol goede moed aan mijn nieuwe boswandeling te beginnen, en met mij vele. Want het schijnt dat we er allemaal door worden geraakt, dat we er allemaal van genieten. Alleen die mevrouw met dat vervelende kleine hondje leek zich niet helemaal op haar gemak te voelen. En wat dat kleine viervoetertje heeft uitgespookt zullen we misschien wel nooit te weten komen. Wat we wel weten is dat dat kleine witte hondje ervan heeft genoten en daar kunnen we een voorbeeld aan nemen.

Doe nu gewoon eens die wandeling en nee, niet zomaar een wandeling. Een boswandeling! Pet op, de wandelschoenen aan, ook als het regent. En als je wilt neem dan ook de hond mee. Het is reuze gezellig in de Maasduinen en je hebt altijd sociaal contact, is het niet met mensen dan kan het altijd nog met hun hond. Of de vogels of gewoon tegen jezelf.

Een boswandeling door de Maasduinen, over de hoofdwegen of de sluiproute. Met of zonder hond.

Wie doet je wat!