En toen opeens was de zomer voorbij, terwijl we in september nog dobberend genoten van een verwarmde nazomerzon lagen er nu bladeren op het dek. Hoe kan dit nu? Want we hadden de boot toch al midden maart te water gelaten. We waren dit jaar vele malen uitgevaren, we hadden een BBQ-avond op de steiger met hele gezellige mensen. We hebben vele pullen zien groot worden en terwijl ik dacht dat het nog wel even zou duren was daar opeens oktober.
Oktober liet zich dit jaar verrassen, het bracht niet het juiste gevoel wat ik altijd kreeg van deze mooie maand. Ik wil genieten op het water, ik wil genieten van de buitenlucht en ik wil niet nu al binnenshuis bezig zijn. Maar toch moest ik me eraan toegeven. De boot moest schoongemaakt worden. De boot moest weg voor onderhoud. Ze mag net zoals wij nu voor een aantal maanden binnenshuis genieten van een verwarmde ruimte. Met allemaal boten bij elkaar, die waarschijnlijk net als ik moeten wennen aan deze omslag.
Terwijl we over de steiger lopen om onze dame naar de kade te begeleiden zie ik een Nijlganzen paar met nog drie pullen. Ook deze Nijlganzen waren nog niet toe aan deze verandering, deze spontaan opkomende herfst. Hun pullen waren dan al aardig op maat, toch waren ze nog afhankelijk van pap en mam. Ze genoten nog zichtbaar van het zonnetje wat hun verenvacht verwarmde. Heerlijk zo op het gras tussen steiger C en D.
Toen we dichterbij kwamen verlieten ze hun plek en dobberde ze over het water een stukje bij ons vandaan. Heel even voelde ik een connectie, heel even lagen we op dezelfde golflengte. Terwijl wij ons over steiger C naar onze boot begaven, zwommen de Nijlganzen weer terug naar hun vertrouwde plek, waar ze zich weer neer nestelde.
De bomen begonnen hun bladeren los te laten, je vond ze overal, een aantal spinnenbeestjes hadden een mooi web geweven onder de steiger tegen de boot. We waren er dit jaar allemaal nog niet klaar voor. Het is zo ontzettend snel gegaan. Opeens was daar de zomer, en voordat je het wist was hij ook alweer voorbij.
Onze dame begeeft zich met tal van andere boten in haar verwarmde opslagplaats. De pullen zullen zich beetje bij beetje gaan oriënteren waar ze de herfst gaan doorbrengen en ik, ik zit op mijn oude houten stoel tegenover mijn laptop om dit verhaal uit de mouw te schudden, denkend en een beetje verward omdat de klok naar winterstand is gezet, verrast omdat er in deze oktobermaand zoveel gaat veranderen, waar ik nog geen voldoende grip op heb. Oktober gaf mij dit jaar niet het gevoel wat het me altijd gaf.
Aangezien de bladeren beetje bij beetje meer verkleuren, de bomen kaler worden en de ganzen wellicht hun vleugels strekken om aan hun lange reis te beginnen, zo ga ik me proberen over te geven aan een tijd die me normaal gesproken heel veel voldoening geeft, maar wat me nu op dit moment nog niet heeft kunnen bereiken. Misschien dat ik morgen eens begin met het openen van de serredeuren, om de kou te voelen, om te kijken naar de bladeren die loslaten.
Loslaten is wat er in dit jaargetij gebeurt. Loslaten van dingen, loslaten van angst en ook loslaten van wat je liefhebt. Ook dat hoort bij het geheel.
Denkend aan al die kleurrijke bladeren die dansend en zwiepend heen en weer bewegen, aan de pullen van de Nijlganzen, aan onze dame die er verwarmd bij staat, misschien dat het me dan beetje bij beetje gaat lukken om me over te geven. Over te geven aan deze tijd van het jaar, en wie weet zwiep ik dan ook een beetje heen en weer op het ritme van de wind, de gedachten en van hetgeen dat komen gaat.
